Short Bomber – jednosilnikowe monstrum

Na początku I wojny światowej nie istniały dedykowane bombowce. Eksperymentowano z zrzucaniem bomb z samolotów rozpoznawczych, ale były to niezbyt udane próby. Jednym z pierwszych brytyjskich bombowców i samolotów rozpoznawczych dalekiego zasięgu był Short Bomber, wywodzący się z konstrukcji wodnosamolotów. Jego kariera była jednak bardzo krótka.

W 1914 roku w brytyjskiej armii funkcjonowały dwie formacje lotnicze – Royal Naval Air Service oraz Royal Flying Corps. Obie formacje działały równolegle i wykonywały podobne zadania, ale największy ciężar prowadzenia działań bojowych spoczywał na Royal Naval Air Service. To właśnie dowództwo tej formacji podjęło już na początku wojny decyzję o zamówieniu dedykowanego bombowca dalekiego zasięgu, zdolnego do nalotów na cele głęboko na tyłach wroga.

Aby maksymalnie skrócić czas prac nad taką maszyną, zamówienie na nią zlecono zakładom Short Brothers, które specjalizowały się w budowie m.in. wodnosamolotów rozpoznawczych. Inżynierowie zakładów już na początku prac podjęli decyzję o wykorzystaniu w projekcie wielu gotowych i sprawdzonych rozwiązań. W związku z tym jako bazę dla przyszłego bombowca wykorzystano kadłub wodnosamolotu Short Type 184 oraz skrzydła wodnosamolotu Short Admiralty Type 166. Nowa maszyna została nazwana Short Bomber.

Samolot otrzymał stałe czterokołowe podwozie zamiast pływaków. Według założeń bombowiec miał zabierać sześć bomb o masie 50,8 kg każda. Oblot miał miejsce w 1915 roku, ale podczas prób okazało się, że mimo dużej rozpiętości skrzydeł, samolot nie był w stanie zabrać przewidywanego ładunku bomb. W związku z tym podjęto decyzję o zwiększeniu rozpiętości skrzydeł o 3,66 m. Rozwiązało to problem udźwigu, ale zrodziło kolejny – brak stateczności. Aby rozwiązać ten problem, kadłub wydłużono o 1,35 m.

Po tych zmianach, Short Bomber został wprowadzony do produkcji seryjnej i służby, pod koniec 1916 roku. Produkcję podzielono między kilka firm – Short Brothers (36 maszyn), Mann Egerton (20 maszyn), Sunbeam (15 maszyn), Parnall (6 maszyn) i Phoenix Aircraft Ltd (7 maszyn). Łącznie zbudowano więc 83 samoloty seryjne plus prototyp.

Short Bomber miał 13,7 m długości i 25,6 m rozpiętości skrzydeł. Maksymalna masa wynosiła 3084 kg, a napęd stanowił dwunastocylindrowy silnik Rolls-Royce Eagle o mocy 250 KM i w układzie V. Zapewniał on prędkość maksymalną 124 km/h i pozwalał na przebywanie w powietrzu przez 6 godzin. Wzniesienie na maksymalny pułap 3050 m zajmowało maszynie… 45 minut. Uzbrojenie składało się z karabinu maszynowego Lewis kalibru 7,7 mm na obrotowym stanowisku za pilotem oraz ładunku maksymalnie 8 bomb o masie do 51 kg każda. Załoga składała się z pilota i strzelca pokładowego/obserwatora.

Swój debiut na froncie Short Bomber miał 15 listopada 1916 roku. Cztery bombowce przenoszące po 8 bomb o masie 30 kg, wspieranych przez osiemnaście bombowców Caudron G.4 zaatakowały cele w Ostend w Belgii. Aż do kwietnia 1917 roku bombowce służące w 7 dywizjonie RNAS brały udział w wielu nalotach, jednak z powodu słabych osiągów i niskiej prędkości maksymalnej w kwietniu 1917 roku po nalotach na Zeebrugge wycofano je ze służby liniowej.

Short Bomber był samolotem przejściowym, zaprojektowanym z potrzeby chwili. Równolegle z pracami nad nim, w wielu innych firmach powstawały bardziej przemyślane konstrukcje, które weszły do służby na przełomie 1916 i 1917 roku. Dzięki lepszym osiągom już na początku 1917 roku zastąpiły one Short Bombery w służbie liniowej. Short Bomber wyróżniał się w swoim czasie rozmiarami, zwłaszcza jak na samolot jednosilnikowy.